ผ่านมสยอง (เรื่องผี)
เชื่อไหมว่าการเสริมหน้าอกก็สามารถทำให้คุณพบเจอเหล่าวิญญาณได้เช่นกัน เรื่องนี้ได้ฟังมาจากคุณแบม (กลุ่มเล่าเรื่องผี) คุณแบมได้เล่าไว้ว่า อาทิตย์ที่แล้วคุณแบมได้ตัดสินใจรับการผ่าตัดเสริมหน้าอก ที่สถานศัลยกรรมแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ซึ่งนอกจากคุณแบมจะเจ็บตัวจากการผ่าตัดแล้ว คุณแบมยังได้พบกลับเรื่องสยองที่ทำเอาหัวใจจะวายอีกด้วย โดยปกติแล้วคุณแบมจะเป็นคนมีเซ้นท์ในด้านภูติผีอยู่บ้าง แต่คุณแบมก็ไม่ได้ชอบ หรือต้องการพบเจอเสียเท่าไหร่
เมื่อถึงเวลาที่คุณแบมเข้ารับการผ่าตัดเสริมหน้าอก ซึ่งต้องใช้ยาสลบในการผ่าตัด เวลาผ่านไปนานเท่าใดไม่ทราบได้ คุณแบมได้ลืมตามา ก็พบว่าตอนเองได้อยู่ในห้องพักฟื้นเรียบร้อยแล้ว และมีพยาบาลดูแลอยู่ข้าง ๆ และเมื่อพยาบาลเห็นคุณแบมฟื้นแล้วจึงแจ้งกับคุณแบมว่า “คุณหมอจะเข้ามาเช็คอาการหลังผ่าตัดในช่วงเช้า ให้คุณแบมรอคุณหมอก่อนถึงจะกลับบ้านได้นะคะ” “มีอะไรกดออดเรียกพยาบาลได้ตลอดนะคะ” และพยาบาลก็เดินออกจากห้องไป
หลังจากพยาบาลออกไปแล้ว คุณแบมก็สัมผัสได้ถึงความอึมครึมภายในห้องพัก มีความวังเวง และมนหมองปนอยู่ด้วย (ขออธิบายลักษณะห้องก่อนนะคะ เมื่อเปิดประตูเข้ามา ห้องน้ำจะอยู่ซ้ายมือจะเห็นประตูห้องน้ำทันที โดยภายในห้องจะมี 2 เตียง เตียงที่ติดกับหน้าต่าง และเตียงติดกับห้องน้ำ คุณแบมนอนอยู่เตียงที่ติดกับห้องน้ำ ซึ่งก็จะไม่สามารถมองเห็นประตูห้องได้ เพราะเป็นมุมอับสายตา)
คุณแบมที่กำลังนอนทำใจ เพราะรู้ว่าตนเองมีเซ้นท์ และแอบสัมผัสอะไรได้บางอย่าง ในขณะนั้น ภายในหัวคุณแบมได้ภาวนาว่า “อย่าเจอ อย่ามา ขออย่าให้เจออะไรเลย” เพียงไม่กี่อึดใจก็มีเสียงคนเปิดประตูเข้ามา ในใจคุณแบมคิดว่าต้องเป็นพยาบาลแน่ ๆ คุณแบมเลยหันไปมองฝั่งของประตู ที่เป็นมุมอับสายตา คุณแบมก็ตกใจสุดขีด เมื่อสิ่งที่เห็นนั้นไม่ใช่พยาบาล หรือแม้แต่คน เพราะคุณแบมนั้นเห็นหัวของหญิงสาวคนหนึ่ง โผล่มาตรงมุมอับใกล้กับกำแพงห้องน้ำ ซึ่งมีเพียงหัวและลำคอเท่านั้น
หัวของหญิงสาวได้ยื่นเข้ามาใกล้คุณแบมขึ้นเรื่อย ๆ จากการ ยืดคอ ออกมา (คล้ายผีญี่ปุ่น) ใบหน้าของหญิงสาวนั้น ซีดขาวอมม่วง ปากของเธอนั้นยิ้มกว้างขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมกับเสียงพูดว่า “กูรอมึงกลัวกู ในที่สุดมึงก็กลัวกู” แล้วก็ขำอย่างสะใจ เสียงของเธอคนนั้น ดังอยู่ข้าง ๆ หูคุณแบม คุณแบมที่หลับตาปี๋พร้อมสวดมนต์ทุกบทที่จำได้ แต่เสียงหัวเราะนั้นก็ยังไม่หายไป และคุณแบมก็รู้สึกหายใจไม่ออก คล้ายโดนผีอำ สิ่งสุดท้ายที่คุณแบมนึกถึงและตะโกนออกมาคือ “แม่!! ช่วยด้วย” เท่านั้นแหละ คุณแบมก็หลุดออกจากภวังค์นั้นได้ทันที หลังจากนั้นคุณแบมก็เปิดโทรทัศน์ เปิดเพลง เล่นเกมส์เสียงดัง ๆ เพื่อรอเวลาตอนเช้าจะได้กลับบ้านนั่นเอง